Cwazi

Over Cwazi

Eenieder die al eens blijvend afscheid van een geliefde hond heeft moeten nemen zal het herkennen. De diepe rouw om een geliefde vriend. En wanneer er dan geen andere hond meer thuis is, die je aandacht en liefde nodig heeft, waarmee je naar buiten moet, wandelingen mee kan maken, bij uit kunt huilen, die op je staat te wachten iedere keer wanneer je opnieuw de kamer binnenkomt… dan komt het gemis binnen als een mokerslag.

Iedereen gaat daar op zijn eigen manier mee om. Lieven zonderde zich af, draaide muziek en keek naar het handjevol (beroerde) foto’s en filmpjes die we van Mischa hadden. Ik speurde het internet af op zoek naar fokkers, verhalen, pups, herplaatsers….

Ik vond een kennel in België die net een nestje had liggen, de dekreu (Jockular Kamau) leek op ons Mischa en de teef (Heshima ya Kimba Chiva) leek op een vrouwelijke vorm van Quito. Ik schreef hen een uitgebreide mail, vertelde over ons, Quito en Mischa. Ik vroeg of er nog pups waren, maar vertelde ook dat ik eigenlijk niet wist waarom ik dat vroeg… Dat ik mailde omdat ik met mijn ziel onder mijn arm liep en ’t gewoon kwijt moest. Er kwam een super lieve mail terug, alle pups waren al besproken maar we waren alsnog van harte welkom om te komen knuffelen als ze 4 weken of ouder waren of om gewoon eens samen te wandelen en kennis te maken.

Ik bedankte hen hartelijk en schreef terug dat we graag langs zouden komen zodra onze tranen gedroogd waren. Twee weken later volgde er nog een mailtje… “voel jullie absoluut niet verplicht, maar we hebben één koppel afgezegd. Mochten jullie interesse hebben in een correct teefje, dan zouden we jullie graag ontmoeten”. 

We hoefden er niet over na te denken en gingen de eerste de beste gelegenheid, op naar Buggenhout in België. Het klikte geweldig met de fokkers, Ilse en Johan, en na een middag in de zon tussen de pups, veel tranen, veel lachen, Belgisch bier en lekkere hapjes, was de keuze niet moeilijk meer. Tussen één van deze heerlijke hondjes lag ons toekomstige meisje. 

Vanaf die dag was het iedere week op en neer naar België tot we haar eindelijk mee naar huis mochten nemen. Mwenyezi Mtawala Cwazi, het teefje met het blauw gele bandje. Geboren op 10 april 2003, 8 dagen voor het overlijden van Mischa..

Van Mischa’s puppentijd was ik veel vergeten, en foto’s waren er maar een handje vol. Dat zou me dit keer niet gebeuren. We kochten een digitale camera en ik knutselde een website in elkaar om een online dagboek bij te houden. Via een yahoo groep voor Nederlandse ridgeback liefhebbers leerden we veel zielsverwanten kennen en er was veel contact met de fokker en met eigenaren van Cwazi haar nestgenoten.

Dankzij Remy, de eigenaar van Kamau, Cwazi haar vader, leerde ik over hoekingen, staartdracht, gangwerk en de Ridgeback standaard in het algemeen. Hij kon het prachtig uitleggen. Hadden we veel werk gemaakt van Mischa’s socialisatie, bij Cwazi deden we daar nog een schepje bovenop. Ondertussen maakte ik honderden foto’s en schreef trouw in Cwazi haar dagboek.

Het was heerlijk weer een hond te hebben, Cwazi ging overal mee naartoe en we besteden erg veel aandacht aan haar socialisatie periode.  Ze ging mee in de kano, op vakanties, uit eten… 

Quito bezochten we natuurlijk ook nog zo af en toe om hem mee te nemen naar bos of strand. Twee ridgebacks was toch wel heel leuk… 😉 in de herfst van 2004 was het dan ook zo ver, en kwam Daico, Cwazi haar halfbroer ons gezin uitbreiden. 

Cwazi was dolgelukkig met de komst van Daico, vanaf het eerste moment mocht hij bij haar liggen en lag ze op haar rug met hem te spelen. Ondanks de uitgebreide socialisatie ontwikkelde ze langzaam maar zeker een aversie tegen soortgenoten. Deze uitte zich in weglopen voor grotere en stoerdere soortgenoten en, vanaf het moment dat Daico met zijn poot omhoog begon te piesen, in assertief gedrag jegens angstige hondjes. Aard van het beestje? Gevolg van de “sterilisatie”? Wij dingen over het hoofd gezien en niet goed op gepakt tijdens de eerste jaren? Waarschijnlijk een combinatie van factoren, wie zal het zeggen. 

Ze was dol op lange wandelingen, autorijden, fietsen, ons, Daico en eten. In oktober 2007 verhuisden we van Soest naar Friesland waar de kippen, jonge eendjes en nieuwe katten probleemloos werden geaccepteerd als onderdeel van de familie. 

Cwazi mocht net geen 11 jaar worden.  Slechts drie weken na de komst van onze Cara moesten haar compleet onverwacht laten gaan door een kwaadaardige tumor in de milt die al uitgezaaid bleek naar de lever. 🙁