Quito

Over Quito

Quito hoort officieel niet op onze pagina, hij was niet van ons. Toch wil ik hem hier een plaats geven omdat zonder hem ons leven er nu heel anders zou hebben uit gezien. Gedurende een jaar mochten wij met grote regelmaat weekendjes e/o midweekjes op hem passen. Door hem ontstond onze liefde voor de ridgeback en hij is nog regelmatig in onze gedachten. 

1997… Een vriendin van me, Katja, had een herplaatser opgenomen. De gecastreerde reu was amper een half jaar oud en luisterde helemaal nergens naar. Hij kon niet alleen blijven zonder de boel te slopen, was nog niet zindelijk en als je hem los liet liep hij weg. 

Katja woonde in die tijd in een caravan op het terrein van de hengstenhouderij waar ze werkte. Quito nam de caravan al de eerste dag grondig onder handen. Ergens in de daaropvolgende week moest ook haar Opel Calibra het ontgelden. Stuur, hoofdsteunen en de achterbank kregen een complete make-over. Het zal je dan ook niet verbazen dat ze het eerste de beste wedstrijdweekend een probleem had, want ja, waar laat je zo’n hond…

Het antwoord kwam in de vorm van ondergetekende. 

Katja belde met het voorstel weer eens af te spreken op de manege in Soest. Ze vertelde over Quito en zou hem meenemen, ik zou hem vast geweldig vinden. Ik vond haar compleet gestoord dat ze in haar situatie dat beest opgevangen had. Ze was altijd en veel aan het werk en nog afgezien daarvan, wat moet je met zo’n probleemhond. Het moge duidelijk zijn, ik dacht er het mijne van, maar ze kreeg gelijk, en hoe!

Toen ik de parkeerplaats opdraaide zag ik haar al staan. De deur van haar verbouwde Calibra vloog open en daar kwam Quito. 

Een voskleurige (in paardentaal dan) glanzende hond schoot in mijn richting. Een en al slanke souplesse en power, WOW, wat een verschijning. Ik ging door mijn hurken, en Quito vloog met een doffe bonk in mijn geopende armen en rechtstreeks in mijn hart. Liefde op het eerste gezicht en dat was wederzijds.

Katja stond met een tevreden grijns toe te kijken terwijl ik met Quito aan het ravotten was. Hebben jullie wat komend weekend? vroeg ze even later. En nee, wij hadden niets 😉

En daarmee begon ons avontuur dat Rhodesian Ridgeback heet. Lieven vond het natuurlijk prima dat Quito kwam logeren en na dat eerste weekend zouden er nog vele volgen. 

Quito voelde haarfijn aan hoe we over hem dachten en we kregen dat in tienvoud van hem terug. Bij ieder weerzien sprong hij schouderhoog van blijdschap. We keken reikhalzend uit naar de weekenden waarop Katja moest werken en naar haar vakanties. Katja was ondertussen wekelijks met hem aan het trainen, weglopen en slopen deed hij niet meer, eten stelen en jagen bleven wel een dingetje maar dat was gewoon een kwestie van opletten. 

Toen Katja een manege kocht kwam er een einde aan de logeerpartijtjes. Er kwam een tweede hond met wie Quito het goed kon vinden en met altijd mensen op de manege was het niet langer nodig hem uit logeren te brengen. Zo nu en dan haalden we hem en zijn nieuwe maatje Max op om ze mee te nemen voor een lange wandeling. Het weerzien was altijd een feest, het weggaan altijd pijnlijk

Nadat er tot twee keer aan toe bij ons werd ingebroken, begonnen we serieus na te denken over een eigen hond. Ik was inmiddels part-time gaan werken en aangezien we onze weekenden met Quito zo misten was het eigenlijk een no brainer. Dat er wat mij betreft maar één ras in aanmerking kwam, leverde geen enkel  punt van discussie op. 

De paar beroerde lage resolutie foto’s is alles wat ik nog heb van Quito, hij is daar al 7 of 8 jaar oud en door een sudden death van mijn laptop ben ik destijds al mijn originelen kwijtgeraakt.