Daico

Over Daico

Het was eind september 2004 toen Lieven en ik besloten het D nestje van kennel Mwenyezi Mtawala, de kennel waar ook onze Cwazi vandaan kwam, te gaan bekijken. De pups waren geboren op 20-08-2004 de moeder van het nestje was Chiva, de moeder van Cwazi. De vader een reu die ik al een tijdje volgde omdat ik hem zo mooi vond, Karoskloof TT Simply Red. In de wandelgangen beter bekend als Bongani. 

We hadden al besloten graag een tweede ridgeback te willen maar vonden het nog wat te vroeg. We stonden dus niet op de wachtlijst en alle pups waren voorzien van een baasje. Het was gewoon een “familiebezoekje”. Dat liep, verrassing, volkomen anders. Eenmaal ter plaatse, in de vertrouwde tuin waar we zoveel uren bij het C-nest hadden gezeten hadden we al heel snel spijt van onze beslissing niet voor een pup uit dit nestje te gaan. Wat een heerlijke hondjes, vooral 2 reutjes liepen in het oog. Licht- en donkerblauw. 

Op het moment dat we, na een heerlijke middag, op het punt stonden afscheid te nemen,  ging de telefoon. Ilse nam op en wij besloten even te wachten om fatsoenlijk afscheid te kunnen nemen. Om een lang verhaal kort te maken, tijdens dit telefoongesprek bleek dat er een correct reutje vrij kwam, licht-  of donkerblauw dus. We keken elkaar aan, Lieven, ik, Johan… en zonder woorden werden er knopen doorgehakt. 

Het werd lichtblauw, en hij kwam, zag en overwon. In het online dagboek noemde ik hem de pup from hell, nuff said… 😉 Het gromde, pieste al met zijn poot omhoog toen hij pas 8 weken was, pieste Cwazi en ons bed vol, wou absoluut niet gedragen worden waardoor iedere wandelaar in de Soesterduinen dacht dat ik mijn pup vermoorde, en hij hield je de hele dag bezig….

Een ridgeback pup zoals beschreven in de boekjes. Overdreven in alles. Rennen, eten, jagen en achter “de wijven” aan waren zijn grootste hobby’s. Hij was qua energie niet kapot te krijgen, vloog over het bankstel, liep weg toen hij 1,5 was om 3 uur en 1000 grijze haren later weer te worden gevonden. Hij liep zover zijn ogen reikten om een hond die daar liep te besnuffelen, een ree op te sporen, een haas na te jagen. Hij sloopte mijn schoenen, stal de steaks van tafel, trok vuilbakken leeg. Hij jammerde en piepte van ongeduld bij iedere rit in de auto, gebruikte de bank als springplank nog voordat je met je ogen kon knipperen, GEK werden we er (soms) van. 

Hij kroop bijna IN me als hij naast me mocht liggen, liep naast me als hij dacht dat er gevaar was, liep als jonge hond altijd met mij mee wanneer Lief en ik  tijdens een wandeling elk een ander pad kozen (kijken wat ze doen). Hij ging ertussen staan als honden ruzie maakten, hij was Cwazi haar steun en toeverlaat zij het soms te lomp. 

Ik kon alleen maar van hem houden, en die liefde is blijven groeien. <3 

Hij werd de perfecte metgezel op onze boottochten en camper vakanties. Was na Cwazi haar overlijden de altijd geduldige peetvader en metgezel voor Cara en later van Emoji die hij liefhad vanaf dag één. Een betere leermeester in de hondentaal had zij zich niet kunnen wensen. Terwijl wij zo bang waren of we die oude hond nog met een pup konden opzadelen, werd het acht poten op één buik die twee.

Hij liet ons iedere dag lachen en ondanks zijn leeftijd zagen we tot de dag van zijn afscheid de pup van toen. Overdreven in alles, ook in zijn liefde voor ons. Daico is ruim 14 jaar geworden, zus Danjuma heeft dat net niet mogen halen, broer Diezel werd 13 en broer Dzengo bijna.

Vanwege zijn fantastische karakter en onverwoestbare gezondheid hebben we er achteraf wel eens spijt van gehad dat we hem nooit hebben “klaargestoomd” als dekreu. (geshowd, officiële HD en ED e.t.c.) Maar ja, als je alles van te voren weet 😉